چې محبت زما د هيلو پروا نه ساتله

نو ما به ولې په فطرت کې ګناه نه ساتله

بيا خو به خوف د تنهايي ومه خوړلى درده

که مې په زړه کې د وهمونو بلا نه ساتله

ما درته حال، د خپلو بدو ورځو نه ويلو

ما ستا په سترګو کې دا خپله ژړا نه ساتله

ستا د ديدار، په شبنمي څاڅکو اوبه نشومه

ما په سپېرو لپو کې خدايه دعا نه ساتله

خلکو ساتلو، د نفرت په دايرو کې وطن

او ما د زلفو، په وږمو کې دنيا نه ساتله

د جدايي د خوف ښامار راته ولاړ دى بهر

ستا سپياره چې مې په زړه کې مولا نه ساتله

لارې ګودرې رانه ټولې مرورې ولې

ما په خپل ذات کې ستا د مینې بیدیا نه ساتله

عيان همغسې د عشق په سراب تږى ګرځي

دې بې نياز مريض، پرهر ته دوا نه ساتله