صاحب شاه صابر
د نمر شوخ
مړاوی دی د تود بد نه یې دم ختلی
د لوړو غرونو
په سر داسې په مزه مزه ځي
لکه چې اوړي کې د لَو د ورځې ستړی د هقان
د اوبه خور
په شپه پټي تته په دمه، دمه ځي
نه مې د نظر
سوځوي نه مې د زړه اور سړوي
داسې نیم
ژوبله ساړه شوي یې د مخ تاوده دي
لکه په دور د
ګرانۍ کې ګلالي مزدوران
وخت تېروي خو
داسې وخت چې نه ژوندوي نه مړه وي
زیړې ېبیخلې
بلوشو په درزیدلو زړونو
د هرې ونې د
هر ښاخه داسې غېږ تاوئ
لکه مئین ځي
په روزګار پسې پردي وطن ته
او د رخصت په
وخت کې خپل جانان ته غاړه ورکئ
سپینې وریځ
ته د فنا په اخري سلګو کې
داسې په مینه
د شفق په ګلبدن کې ګوري
لکه د لوظ د
وفا غېږ کې مرګونی مئین
د اشنا سترګو
ته په وخت د ځنګدن کې ګوري
زه د حالاتو
د جانان د مازدیګر سترګو کې
د ژوند د حده
تماشه کومه نمر ته ګورم
د تخیل ډیوه
په لاس د خپل نظر په اوږو
په کاېناتو
کې د خپل وطن منظر ته ګورم