صاحب شاه صابر
د شپي د مینې
د اسمان د سره
ستورو سهار
ته اشارې کولې
سپوږمۍ د لمر
د پلوشو په ژپه
وخت دخپل حسن
قیصې کولې
ونو د ژوند د
زړه درد په رباب
د سوز په
ګوتو سورول تارونه
شوګیرې پاڼې
ګډېدې ورسره
مئېنو خانګو
غږول سازونه
دخوب و خیال
د ښاپیرو غیږو کې
د فکر و فن
دنیا جوټې خوړلې
د محبت د
فرشتو سترګو کې
د مئېن زړه
زخمونو خولې وینځلې
د کایناتو د
فطرت سترګو کې
میني د حسن
تماشه کوله
د ژوند جنون
د لېونتوب په ارمان
د جانان غیږه
کې دمه کوله
د سپرلي زېري
د امید خوشبویی
په ګلستان کې
ګوټ په ګوټ خوره وه
په هره څانګه
چراغان شوی وه
په هر ډنډر د
ګل ډیوه خوره وه
په زړه آرزو
لکه شبنم وریده
د تمنا غېږ
لکه ګل غوړیده
د آرمان
سترګو کز رڼا ځلیده
د تلوسو په
مخ مستي ګډیده
څو که د وخت
سینه کې ساه تله راتله
څو که د ژوند
د عقل زړه پريوته
څو که د کلي
د رواج د وېرې
په زړونو
سوری د الزام رپیده
خو!
د کلي څنګ ته
په یو روان ګنډر کې
د مینې غېږ
کې لوبېده دوه زړونه
د محبت د
عظمتونو په نوم
د شپې سینه کې درزیده دوه زړونه