لکه د لمر د ړومبۍ څیرې په ړومبۍ پلوشه

چې غوټۍ وتخنیږي، وموسیږي، وغوړیږي

یا د سپرلي د مازدیګر په یو نري اشاره

مستې وریځې زلفې وشوروي وورېږي

یا د خزان د اخري سحر د تګ په ښکالو

ګلستان ساه واخلي د حسن سترګې وغړیږي

یا د شفق د مئین زړه د اسویلو د تاوه

سپوږمۍ د شوخه په تیاره ماښام کې وځلیږي

یا څوک فنکار چې د رباب په پرده ګوتې کیږدي

نغمه په سر کې شي د سوزه خپل حالونه وايي

یا د شاعر د شوګیر سترګو د بڼو په رپا

ښکلا د شپې په خاموشۍ کې چورلکونه وایي

یا د سحر وخت کې د یار د مستو زلغو په بوی

د چا مئین په خوب ورغلی زړه ټوپونه وايي

داسې چې زه چرته اشنا ته یو نظر وګورم

په مړو مړو سترګو کې د حسن شوخي واوړي راوړي

په سترګو پوی شي په زړه پوی شي خوله هم و نه وايي

خو د حیا نه یې په مخکې سرخي واوړي راوړي