کامګار خټک
شکر
شکر چې مېوه د غم له شاخ
ما د عشق په باغ کې وخوړه فراخ
د
هجران په زلزله شوې دړې وړې
بې بنياده وي هر ګوره د وصل کاخ
د
هجران په باد به وږې شي بلبله
نن د ګلو ننداره کوه ګستاخ
په
دوران د ما د سرو شونډو ميګون
د حيات د اوبو چار شوه انتساخ
په
ژړا مې د يار زړه کله نرميږي
په باران نه شي سبزه له سنګلاخ
نه
چې زړه مې ستا د عشق په خم سورۍ شي
د ګوهرو قيمت څه وي بې سوراخ
په کامګار باندې بې ياره جهان تنګ دی
که دنيا ده نور عالم و ته فراخ