چې قدرته همېشه دې حضر سپر کړې

په خام سپر دې حضر دفع د قدر کړې

لا طائیل جدل کوې په غرونو خېژې

ټک و دو دې بېهوده ایذا د سر کړې

اسماني بازي به نکړې منقلبه

که له غمه تن تنور نفس شرر کړې

نه علاج دې قضا شي په زیارتونو

نه به پورې په دعوت د رخنې درکړې

په هیڅ رنګ به د قدر پنجه تاو نشي

هغه به چې نن قضا ته کور و کر کړې

په هر لوري زغلوې قرار یې نشي

د حرص نسیم ته زړه لکه وزر کړې

رزق له تا سره رفیق ته پسې ګرځې

د امید تر قدم لاندې بحر و بر کړې

د قیامت مدار نسیه ګڼې جاهله!

په ګناه ځکه جرأت یوم البتر کړې

په خالي پندار ملک د زمانې یې

د حرص په عمل وُرستو ګاوخر کړې

د عمل نامه دې توره په ګناه شوه

د ندم په اب به کله باڼه تر کړې

شیرین عمر دې باد تېر شه په هوا کې

کومه ورځ به نهایت و ته نظر کړې

هر نفس دې د حیات له جیبه خیژي

ته جاهل لکه غنم بې غمه څء کړې

ذمیمه اوصاف تېرې وینم په تا کې

له غفلته ناحق خبث د بقر کړې

روبرو دې لار باریکه تر وېښته ده

په دا حال به څرنګ تېر د جرم غر کړې

برهنه په دنیا راغلې لُچ به درومې

بې حاصله نن به بر جامه د زر کړې

بد له بدو زرغونه نیک له نیکو

نهایت به هغه ورسي چې کر کړې

دنیا کشت د اختر توښه طلب کړه

ګڼه تش به ځینې وځې چې سفر کړې

د ثبات په لار به هله قدم کېږدې

که په تېغ د صبر اس دې ازعقر کړې

د ایمان دولت به تېر نکړې له غوله

مګر سم ورپسې ځې نوی رهبر کړې

په نعیم به د جنت هاله فایز شې

چې توندی قدم په لار د پېغمبر کړې

د هستۍ بنیاد یې ایښی په زوال دی

هجري غم ښادۍ په څه د باد په څر کړې