زاڼې ته چې په هوا نری چغار کړې

په سینه مې د فرقت غشی ګوزار کړې

اشتیاق د هیوادي اشنا غالب شي

په خاطر مې لا ثقیل د هجر بار کړې

هغه غم د یار چې تل له ما سره دی

ګړندی یې و چیچل ته لکه مار کړې

فراغت کاندي هغه چې په زړه روغ دي

د هجرت غمونه ما و ته دوڅار کړې

که ناله کوم له خوږو کله ګرم یم

په هر ژغ مې شخوده د زړه پرهار کړې

تل په نیمو شپو ژړا د رنځورانو

که الوزي په سما د خوږو کار کړي

له اوازه دې معلوم بې غمه نه یې

خبر نه یم چې د چا له جوره زار کړې

په زبان دې اشنا نه هومره پوهېږم

چې خالي درده نه یې اضطرار کړې

یا نادمه په راتلو یې وطن ژاړي

یا و ما ته جوابونه دې نامدار کړې

لا مې ژاړي په احوال دې حال په ژبه

یا جدا یې له دلبره غم د یار کړې

د فریاد رقت د زړه کره مېلمه شي

ګویا خوږو ته د هجر قصه شمار کړې

چې شیرین وطن ته شا کړې دکن ګورې

د مهجور په خطه پاسه خپله لار کړې

محتاجي یې کله ده پل په سیندونو

لکه باد سیر په څوکه د کوهسار کړې

هومره هسکه په هوا ځې له میدانه

په رښتیا تر نظر لاندې ګل و خار کړې

لا شوړه، غربین، توت کې دې ائینه و

که په حال مې دې خسته و خبردار کړې

ما په ناز ساتلی چیرې څه یې حال دی؟

ترصد که مې خبر په دا اسرار کړې

د مردۍ مخ یې په خاورو الوده شه

چا ویل د ورنګو کډې په کنار کړې

هیڅ ګفتار یې په کردار موافق نه شه

په دروغ یې واړه لافې د کردار کړې

نن په توره راته ناست بریتونه مږي

چې یې تل د محبت قیصې په جار کړې

ننګه ته په مزکه کله وې له اصله

که د نن بې ننګو ولې تار په تار کړې؟

ناهموار غرونه که ډک له خار و خسه

ربه هر چیرې افضل پرې ته ګلذار کړې

ملګري ورسره چا ترسره نکړه

ربنا غیبي لښکر یې ته انصار کړې

دوباره به پیره بیا کوې په دشتو

چې د ژمي وار قضا په هندوبار کړې

تن په تن مې سلام وایه په یارانو

چې د روه په خطه ور یې شې ګذار کړې