اشرف خان هجري
که په عدل خپل بشر و ته نظر کړې
حال به کشف یو نظر د خپل بشر کړې
یو زمان د بدن ښار ته ناظر شه
چې له کبره مبرا کاسه د سر کړې
د اقبال مزې به ووم درته ښکاره شي
کُل هوس به له زړه ګُم د کروفر کړې
ابتدا له څه پیدا اخر به څه شي
له غفلته ولې هېر اول اخر کړې؟
اولاً دې ځای رحم قرار دې ګور دی
نن حرص ته مخ د مځکې مختصر کړې
په برهانِ بد سبُک تر یوه خس کړم
که ته وا د عقل غوږ په دا خبر کړې
چې په خپل عیب بینا شې بوالهوسه
نور به پورې په هر چا د طعن ور کړې
که یو دم دې قرار وکه په معده کې
د هزار خبیث و سر نفیس شکر کړې
د شکم تاثیر دې څه دی نه پوهېږم
چې بتر تر پشکِ خر مشک و عنبر کړې
چې له تنه دې جدا شي باور وکړه
کراهت یې ته له قربه سریسر کړې
نجاست د حال په ژبه درته وايي
چې خپل قدر په دا فعل محثر کړې
زه اول جنس نفیس ستا له صحبته
تر ابده نجاست شوم که باور کړې
دا فساد په ما حادث ستا له صحبته
ته له ما په کومه نن هسې حضر کړې
نور به نکړې کراهت زما له بویه
که په چشمو ته د خپل خبث اثر کړې
ناپاکي ستا له درونه کا حاصله
که په خوله د پاکې ونې نوی بر کړې
چې اول اخر هغه ژوندون دې دا دی
ته په کوم سند خپل وزن لکه غر کړې
مګر خیال په خلق ځکه کړې جاهله
چې مصرۍ قبا په بر څیره د زر کړې
د تن پوست دې ښایسته له اصله نه دی
په چیني جامه هوس لکه کوتر کړې
هغه دم به دماغ څه کړې راته وایه؟
چې زري لباس جدا کفن په بر کړې
مخملي تکیه تر شا په کبر کېنې
د غرور سبلت ګټه تر غضنفر کړې
مال په سل ستمه واخلې له یتیمه
مهیا ځینې پولاو په غوړو تر کړې
د نعمت غفلت دې هسې کور و کر کړې
چې نه حال د نیکه یاد نه د پدر کړې
استفسار د حلال نکړې له حرامو
د معدې میدان پرې ډک لکه بقر کړې
خزانه دې لبالب وي د مهرانو
غم دې نشته که په زر کوره شرر کړې
لا تقرب مال الیتیم دې لوستی نه دی
ځکه خون د غریبانو محاضر کړې
پتاهم به پایمال د حوادث شې
که رتبه د زرو تېره تر اکبر کړې
له جزا به یې هغه زمان خبر شې
چې په موت دې خوږ بدن زېر و زبر کړې
هر طرف یې په مطلب پسې جار باسې
زړه دې ګل د نیلوفر امل یې لمر کړې
په دا حال به هرګز تېر په صراط نشې
که بدن د باد په مخ لکه وزر کړې
د ثواب په لار به هله قدم کېږدې
که له سره بېهوده کبر بدر کړې
بې عمله علم څه دی که پوهېږې
لکه بار د صحیفو حالم یې خر کړې
هجري مټ په ښه عمل کړه که دانا یې
نهایت به دا پکار شي چې سفر کړې