دروېش درانی
زه زطبیب ومه او کوت به مې هر کلی
یَوه ورځ وم ستاسي خوا ته درغلی
په کتلو وم لګیا د رنځورانو
ما کول دارو دوا د رنځورانو
له سړیو پس شو وار د ماشومانو
چې تمام شو کله کار دماشومانو
نو د ښځو وکتلو ته اورګار شوم
و راتګ ته د هغو سترګي په لار شوم
په هغو کې راغلې ته تر نورو وړاندې
تر پاړسوب دې وې اوښلنې سترګې لاندې
ښکارېده چې بیماري دې ده د سترګو
نوره جوړه يې خواري دې ده د سترګو
ګڼه ګوڼه چې د ښځو شوه پای زیاته
په خپل وار به ته اول راتلې و ما ته
مګر ته ما ته اول را مخته نه شوې
ؤ په دې کې چې هر چل را مخته نه شوې
زما خیال ؤ چې ته ډېره يې زړه سوانده
تر خپل ځان دې ده په پل زیاته کهاندنه
خپل وار بل ته ورکوې چې درد يې کم شي
تر ځان بل ګڼې حقدار چې کار يې سم شي
زه طبیب ومه او کوت به مې هر کلی
دغه ورځ وم ستاسي خوا ته درغلی
وې راغلي رنځوراني وروسته وړاندې
ما کته هره یوه پر خپل وار باندې
ډېر وخت پس مې پام د ر واوښت ستا وخوا ته
چې په ښځو کې وې ناسته چرته شا ته
ما ویل چې ته خو مخکې وې راغلې
ولي ناسته يې دا هسې تر شا غلې
را ولاړه شوې زما په دې وینا ته
په نیولي قدم راغلې پای تر ما ته
ما چې وکتې ستا سترګي تکې سرې وې
تېري شوي پرې د خوږو ډېري شپې وې
چې دارو د رنځ مې در کړل کله تا ته
نو ویل مې چې اوس ته د خپل کور خوا ته
ځه پر هغه لاره باندې چې وي لنډه
دارو سترګو ته ور واچوه بې ځنډه
مګر ته کېناستې بیا د ښځو شا ته
ما ویل څوک خوندکۍ به دې وي پاته
چې هغه وګورم زه نو بیا به ځې ته
تر هغو پوري به ناسته يې دلې ته
زه طبیب ومه او کوت به مې هر کلی
دغه ورځ وم ستاسي خوا ته درغلی
رنځواني مې کتلي ښه تر ډېره
ته مې وې په دغه وخت کې بیخي هېره
ګڼه ګوڼه شوه د ښځو ورو ورو کمه
لاس مې ونیو چې لږ سا کړم ور ته سمه
دغه وخت مې پام د ر واوښت بیا و تا ته
دا مې ولیدل چې ګورې ته و ما ته
له کتلو دې څرګنده وه خبره
زه شوم پوه چې چرته بنده وه خبره
چې راتلې نو بیماري دې وه د سترګو
نوره جوړه وې خواري دې وه د سترګو
مګر دلته دې شوې سترګي خپلي هېري
شولې څړیکې دې د زړه و میان ته تېري
زه شوم پوه چې د دې څړیکو سبب زه یم
زه شوم پوه چې ستا د ناستي مطلب زه یم
ته يې تږې او زه داسي یو سراب یم
چې دا وخت ستا په ګُمان روان دریاب یم
زړه دې نه غواړي چې لاړه شې ما پرېږدې
ته له دې ځایه ولاړه شې ما پرېږدې