دروېش درانی
دا خپل کور زه ځکه کور بللای نه شم
اور د خپل نَغري، اور بللای نه شم
چې په کور کې همېشه وي ګڼ وګړي
د یوې کورنۍ وي پکې ډېر غړي
خو په دې مکان کې زه یمه یواځي
دې سینه کې لکه زړه یمه یواځي
چې سهار له خپله ځایه شم را پورته
ځير ځير وګورمه ښکته او بیا پورته
هیڅوک نه وي چې څه و وايي و ما ته
یم حیران چې سترګي واړومه چا ته
په روزګار پسې د چا د پاره لاړ شم
زه په کار پسې د چا د پاره لاړ شم
مګر یمه چې دا رنګه په زوال کې
را ته وي داسي احساس هم په دا حال کې
لکه چرته چې څوک وي نزدې یا لري
زما خوا ته يې وي مخه د خبري
را ته وايي ځه په کار پسې ولاړ شه
څه ته ناست يې په روزګار پسې ولاړ شه
زه یم ستا د سپېره کو زرغونه ونه
په خولو به مې د تن کوې پالنه
سهار زه هم په روزګار پسې روان شم
لکه نور خلک په کار پسې روان شم
ټوله ورځ و باسم زیار په ډېره مینه
په خولو کړمه بدله د تن وینه
په کار راولم خپل مټ او خپل مړوند زه
زور يې کړمه په ډېر ښه ډول څرګند زه
تر ماښامه وکړم ډېره زیاته ګټه
تر هر چا وي زما برخه ډېره غټه
خو حېران یم چې دا ګټه یوسم چا ته
کور هیڅوک سترګي په لاره نه وي ما ته
مګر یمه چې دا رنګه په زوال کې
را ته وي داسي احساس هم په دا حال کې
لکه چرته چې څوک وي نزدې یا لري
زما خوا ته يې وي مخه د خبري
را ته وايي چې راځه را درومه کور ته
ګوره شا نه کړې د خپل نَغري اور ته
درته ځان ښکارېږي داسي تنها څله
زه دې ځان یم لېونیه!، زه دې خپله
هره سترګه مې ستا لار ګوري په څار ده
ستا د دوو لاسونو ګټه مې په کار ده
چې ماښام زه له روزګاره ستړی راشم
په غُبار سپېره له کاره ستړی راشم
د کور غولی مې په خاورو باندې خړ وي
په بېخونده نَغري کې مې اور مړ وي
بنده نه وي چې مې مخته را ولاړ شي
په لیدو يې غم زما د زړګي لاړ شي
چې پخپله څه پاخه کړم دې ته اړ یم
چې پاخه يې کړم بیا ناست ور ته یکړ یم
چې شي دا مرحله هم را باندې تېره
نو له ما سره پيدا شي دغه وېره
چې بستر ته به اوس بیا ور ننوزم
لکه قبر ته، تنها ور ننوزم
مګر یمه چې دا رنګه په زوال کې
را ته وي داسي احساس هم په دا حال کې
لکه چرته چې څوک وي نزدې یا لري
زما خوا ته يې وي مخه د خبري
را ته وايي دا په کوم ویر مبتلا يې
چې زه یمه نو ته څله وارخطا يې
درځه پرېوزه چې تلتک درباندې سم کړم
ستا له زړه څخه به لري هر یو غم کړم