روح چې په پيکر کې د ناسوت د انسان پرېووت

غم د ځان يې څه، په سر يې غم د جهان پرېووت

وليد چې ونه ليد ځان د ژوند په آيينه کې

څو که بې خبر که باخبر ده حيران پرېووت

مخ شو له قضا، هره لمحه هره نقطه کې

ژوند چې په قالب کې د زمان او مکان پرېووت

غر يو دی د بلبلو په فضا د يوسفزي کې

خير د کوم چمن د پاسه شړک د خزان پرېووت

څنګه غريو نيولې فضاګانې د لارهور دي

ښکاري د فطرت د صحيفې ترجمان پرېووت

ورځ د سه شنبې وه د شعبان نهم تاريخ و

لاس چې د اجل د بوسيد په ګرېوان پرېووت

ګل و شبني که بخاري محمد شاه و

شاخ د ژوندانه نه، که ګريان و، خندان پرېووت

ماوې کال يې وايه، نو هاتف په ژړا ووې

زلنده کوکب د سيادت د اسمان پرېووت