حجره د زړونو بويه چې پراخه پښتانه کا 

بیا ځای دې پکې پسته د حالاتو مېلمانه کا

حالات خو منګوټي دي په ارهټ د زمانه کې 

ډکېږي او تشېږي اوبه خور د ژوندانه کا

قربان دې همه لوړ وي د مينې له ژورو 

سرکش لکه فلک هم هسې سر په زنګانه کا

اخر دا زما شپې به ګريوان ګېرې د اشنا شي 

خندا به مې تر څو سحر، په څيرې ګرېوانه کا

تمکين د حوادثو ته پيدا لکه ساحل کړه 

موجونه د وختونو که تېری کا پروا نه کا

لا کيف د محبت يې په ځوانۍ راغلی نه دی 

طفلان دي په دې لار کې چې فرياد له بېلتانه کا

ادم خو په صورت وي چې زامن دي د وختونو

انسان به هومره نه شي چې وختنه پيدا نه کا

اشنا زه خو مېلمه ومه له شرمه به څا وې 

اخر مسلماني ده، دومره ست خو کوربانه کا

حمزه د ارمانونو د رمې چې غم ونه کړې 

حالات که شرمښان دي محبت به يې شپانه کا