سر دې پکې څه؟ سر مې د فکر په زنګون کا

داسې خوشحالي خندا چې ګل په زړه چاودون کا

ستا غمونو وچه کړه زما د وجود وينه

وده پرې په خپله په مثال د افنيمون کا

زه يې وم غلط په سخاوت د کم سنۍ

هيڅ ترې خبر نه وم چې ځواني به يې قارون کا

بس په ټول محفل کې چې یو ما ته نه راګوري

خدايږو چې ما هم به د پتنګ غوندې پښتون کا

دا خو جوړ زما نه مرور په رښتيا لاړو

پاتې شوم په دې چې اوس به مخ راته راستون کا

ما د اشنا زلفې زولنې ځکه ستایلې

ګوره د دې خپل غزل کړۍ که مې مجنون کا

تېښته وکړه عشق ونه که تنګ يې له حکمته

خپل ”جمهوریت“ چې ور تاوان په افلاطون کا

ته که د خپل سر نه ښکته زړه و ته ور کوز شوې

 تا به د خپل ځان هسې بې چون او بې چګون کا

ماوې ستا سبا خو هر یو نن زمانه ورک کړو

وې چې دا خبره لېونی د کوم پرون کا

کله به تعریف وکړي زاهد د هغو لبو

څښل چې د شرابو ورندانو ته مسنون کا

نن يې و حمزه ته له سحره سترګې سرې دي

داسې راته ښکاري چې جوړ زېرمه د شبخون کا