څوک چې پرېشانه وي تکل د جمعيت کا

ښکلي چې څوک راشي زلفې غونډې په هيبت کا

پټ هنر دې مه ساته هر څو که پرېشان شې

تا به لکه ګل د اسوېلو سره عادت کا

زلفې دې مغولې خوی يې سم نه شو کږې دي

شپې مې پښتنې دي، نه ګيله نه شکايت کا

شمع په ژړا ژړا کيسه د خندنو کړي

خدای زده چې د کومو سويو زړونو حکايت کا

ما که ستا د مخ په حقله څه وکړه ښودنه

ترک به ملايان له کتابونو روايت کا

سيل د ګلو څه کړم چې نرګس ته کتی نه شم

هغه هېري شوې سترګې بيا د کتو ست کا

ډېره پېرزوينه د ساقي نن په حمزه ده

سترګې يې سواد پيمانونه عنايت کا