نن اشنا زما د بې پتۍ نه شکايت کا

ښه دی د رقيب د مخلصۍ نه روايت کا

ښکته دې شي سترګې پښتنې چې مخامخ شي

ستا د بې لوظۍ څرنګه ښکلی معذرت کا

خوند کړي چې سپوږمۍ وي شپه اوږده وي ستا مين وي

ستا د مخ او زلفو، شکايت او حکایت کا

ګوره چې طبيب هم کړي د ځان سره ملګری

راشي خپل رنځور ته څومره ښکلی عيادت کا

زړه يې که وحشي دی په رو، رو به په دې جوړ شي

هغه چې خواهش د نامورۍ او د شهرت کا

مينه به زما کړي د قارون غوندې شتمنه

سترګې دې د بُخل په انداز کې سخاوت کا

خدای زده چې دی چا ته، خو هر يو يې ګڼي ځان ته

ستا ساده معصومې سترګې داسې اشارت کا

وساته خپل ځان دې د ضمير د ملامت نه

څه شي حمزه څه! که زمانه دې ملامت کا