بيا نو نهال زما په اوښکو شو ګلشن د ژړا

عشق مې له سوزه نه سوخته کړو پېرهن د ژړا

لکه باران چې په لمن کې د ورېځ وي نهان

داسې مې ډکه د ګوهرو نه دامن د ژړا

ديده يې آب وي هر ساعت داسې یې رنګ ور کړو خپل

جوړ پشکال شو له خندا چې و دښمن د ژړا

مړه حسرتونه مې وو تږي د وصلت د اوبو

د اسوېلو مې فاتحه ور کړه کفن د ژړا

راځي په شکل د پتنګ سوز و الم بې شمار

سوزان چې شمع کړم د عشق په انجمن د ژړا

لښکر د اوښکو مې پسپا کړلو دښمن د فراق

د همدمانو نه خالي مې شو وطن د ژړا

تار د فراق به مې قبا د محبت جوړه کا

حمزه بڼو چې دينار در کړلو سوزن د ژړا