د نګار یوه نښه لیده نشي په اخضر کښ

د سما همه ګلونه د دلبردې په زیور کښ

تور اوربل یې تخت مثال لکه سپهر 

که کوکب غواړې نظر یې کړه په در کښ

و سره مهر ته یې غټ کتل محال ی

کله سترګې برابر ګوري په لمر کښ

مخ یې بدر د ګردون دی راشه ګوره

دا اسمان تلی تره تې دی په سر کښ

په غوږونو یې غنچې کِرن پهول نه دي

سر بادی د سپهر نجر کا په دلبر کښ

په تارک یې سیس پهول ایښی لکه تاج وي

مرصع په زمردو هم دُرر دی په افسر کښ

رخشنده ټکیه یې ایښې ده عجبه

د مچلیو نه سوخته په ډېر خطر کښ

دواړه لړه یې روشن دي تر شهابو

د ګردون لار یې څرګنده ده په سر کښ

سور پېزوان یې د دوکان بسری ولی

هرګز نشته دا خصلت په سمندر کښ

له سری نتې یې همیش وطن په اور دی

لکه خټک د هجره سوزي په شرر کښ

د یاقوت سرخي یې وینې د شیدا دي

لطیف ځان مې ګرتفار په دا ګوهر کښ

مستغنی دی ښایسته د چرخ له زیبه

د طارم تزهیب یې څه دی په نظر کښ

سر تر پایه یې همه سره تشبیه کړه

نه ګلونه د چمن دی نه فلک په هسې فکر کښ

خماري سترګې یې نه لري سپهر

چې مستي یې د پيالو ده په ساغر کښ

د مئین مینه د خوږو زړو سبق دی

شپه او ورځ مې هیره نه ده په سفر کښ

زړه مې ناست د شاه په لبو همېشه دی

لکه مچ چې ګرفتار دی په شکر کښ

د یار حسن شغله درغله په خوب کښ

بندیان همه روشن شه په عزر کښ

منت دار د ښایستو د کل جهان یم

په بهران مې فلک درست ورکه رهبر کښ

دا بیان که په غوږونو واوري جونې

په رحمت یې به فقیر که په سره زر کښ

د ځان غم راته ویل کوي په شماره

ګونګ طوطا مې یې ګویا که په پنجر کښ

روهي سیل یې د مخ کا زلفې یې راغلې

همه ورک شه تر شپې لاندې په سحر کښ

د سر ویره هرګز مه کوه اشرفه!

عاشقان دې پروانه د عشق په چر کښ