یوه ورځ مې پرسش وکړله ګردونه

وې مې کان د ډېر هنر زما پدر وه

هغه کان دې ولې مات کړو اې سپهره!

چې په دهر تا بنده لکه قمر وه

هم دانا د زمانې وه په دا دور

هم د ګل افغان د قوم سخنور وه

هر صفت چې لازمي وي د مردانو

هغه واړه هغه خان ته میسر وه

د خوبۍ صفت یې ډېر دی وایه نشي

غرض دا چې تبرک نادر بشر وه

وې یې دوه امامان نه وي په یو دور

په هر وخت د یو نزول د بل سفر وه

چې اعظم امام سفر له دهره وکړ

شافعي هله راغلی په دا بر وه

په نوبت دې تا پدر شکر ریزي کړه

نن نوبت د پدر نه وار د پسر وه

کوم زنده په دهر پاتې یو نفس شه

چې تمام یې له جهانه اب و خور وه

نن ثاني خاقاني ته یې په افغان کې

که دې پلار د قدیمي بلبلو سر وه

ما وې زه دې عادت پېژنم پلنګه

ډېر دې وخوړل فقیر که تونګر وه

تا هغه سلامت پرې نه ایښ په دور

چې د دیوو د پیریانو یې لښکر وه

نهایت یې برهنه له تخته بوتله

انوشیر که فریدون که سکندر وه

خاقاني غوندې تابوته له جهانه

چې دبدب یې د اشعار په دهر لمر وه

انوري حکیم دې څه شکل نابود کړل

چې ګفتار یې تر قمر لا منور وه

عاقیت دې واړه خاورې د لحد کړل

روښاني که ارزاني که قلندر وه

ته به نن کله هجر په خیر پرېږدې

چې ادم دې ریز مریز کړو چې بهتر وه