تاو د هجر پوشیده هسې په زړه ځي

لکه اور چې د فانوس په لړمانه ځي

چې بخار یې عروج وکا و دماغ ته

د لوګي ګذر په فم یم تر لېمه ځي

بس فراق یې چشمې ډکې د نیسان کا

پیوسته ځکه دُرر تر هر باڼه ځي

د شکیب طاقت عدم دوا یې نشته

په ارمان د وصال عمر په کاته ځي

هسې جوش د جدايۍ سندونه وکا

چې نظر له تورو کسیو په ماڼه ځی

هر محنت چې قضا پېښ کا صبر بویه

همېشه کله مقام لکه اوره ځي

و له زړه بدن د یار په کوڅه بند کړ

لکه مست هاتهي په هوډ شه ځنې نه ځي

دوه بازو یې د اتش د مینې وسول

چې وزر د شاهین نه وي ترو په څه ځي

وعده ګاه د دیدن صحن د بهشت دی

ناخبر به هغه باغ لره ساړه ځي

د ایرو له بله اوره عذاب نشته

د اتش قهر په چوب لا په سکاره ځي

هجري ځکه د معنو افسر په سر کړ

چې په رو د شعر باندې په وېښته ځي