له رندۍ مې متقي په زړه زهیر دی

واعظ لا زما له غمه تل په ویر دی

څو مې سترګې د باور په نصیب وا کړې

په اوبو مې ورق وللی د تدبیر دی

قیل و قال مې د جهان همه تر شا کړ

تل صیقل په کدورت زما ضمیر دی

و عاقل ته لار د سود ښایه زاهده

دیوانه نظر ګنډلی په تقدیر دی

په مستۍ مې جامه څيرې د نشاط کړه

چې دایم په غم ښادۍ کا زما پیر دی

که انکار مې د مستۍ لرې باطله

ښه سند مې په دعوا د پښو زنځیر دی

ښادي غم په لوحه کشأی د هر چا دی

فکر مه کړه چې ممکن یې نن تغیر دی

غایت بینو ته ظاهر خطا به نشي

رهیده چې د قضا له شصته تیر دی

توکل مې وسیله بېِمه ناست یم

نه مې عرض په خسرو نه مې په میر دی

د انصاف طمعه یې نشته له درباره

که ومه یې مرتشي غم یې وزیر دی

سروبن یې لټوم پایان یې نشته

طرفه جور یې پیشه کړې نذرګیر دی

هجري تل به له تا جنګ د فلک نه وي

عیش و غم یې په روسر لکه بهیر دی