چې په لار یې د وحدت ایښی قدم دی

و هغه ته غم ښادي عیش یې غم دی

څو د شک په مقام ګرځي غم به ویني

د یقین په ولایت یې نوم عدم دی

راشه پښه د صبر پاس په حرص کېږده

قناعت له عیشه ډک حزن یې کم دی

لاف الف غوندې صورت د یقین راکړه

قلب د لام له دله ورټه صنم دی

هر چې ملک یې د مُوْتُوْ په زهد خپل کړو

نور یې عمر د حیات له ربه سم دی

بېهوده عمل د اور ځنې فرار کا

ستا د عقل کیفیت لکه ضیغم دی

د لاهوت مارغه دې بند کړلو په زاغو

په خپل ځان دې عدل کړی که ستم دی

امن نشته د ناسوت له کیسه برو

مګر کډه شي په لاهوت بېحده یم دی

د تجرید کسب کوه شرف یې ګوره

که دې بلوتی په مشام د خرد شم دی

الف ځکه سرفراز چې جریده شه

په هر توري چې نفط بدن یې غم دی

شست و شو یې د همت په زلال بویه

په صفحه د زړه صنم عشق د درم دی

قدمونه یې په لاس د یقین نیسه

هغه کس چې یې تر شا فاني نعیم دی

چې عسل د دهر خوري زهر قبول کړه

د حلوا تباخ یې پُر واړه نسم دی

په دا حال هجري خبر په اربعین شه

چې په ټوک شاکرِ فقیر ثاني د جم دی