مئین ځکه ستا له دیده شوریده شي

چې یو بدر چار هلال یې په دیده شي

صف باڼه دې ناوکۍ وروځې کمانه

هر ناوکی ې په سینه د یار سیده شي

بې یارۍ دې ارایش خونونه کاندي

هۍ توبه که وسمه هم پرې کشیده شي

د مشام کاسه به کان کا د عنبرو

که یو خم دې له زلفینو بوئیده شي

که هر څو په نزاکت سروه نامي ده

په اسیب د باد کږه لکه لینده شي

که سایه د مارغه وشي ستا په اونه

څه عجب که یې له وزنه خمیده شي

په سیالۍ د جرأت نه کا ستا له قده

ګڼه پښه به یې په تبر بُریده شي

څوک به مدح ستا د قد په څه روش کا

په لیده یې عقل خورد فهمیده شي

د سپین مخ تخته دې هسې مصفا ده

چې څهره د هر اشیاء پکې لیده شي

ته مې پښه په سترګو کیږده زه حفیظ کړم

خدای دې نه کا چې باڼه پرې خلیده شي

زیبايي د جهان ختمه ستا په مخ ده

د لیلا تشه نامه ده اوریده شي

په رتبه د عاشقۍ ځنې فایق یم

که هر څو مینه د قیس ګوئیده شي

عنادل که دا غزل په غوږو واوري

بندګان به د بنده زرخریده شي

چې هجري دې په خامه د مخ صفت کې

په بیاض یې سل بهاره روئیده شي