له چشمانو دې پور وړی سُکر مل دی

مخ دې لا تر و ډېر خندان تر نوي ګل دی

په صفحه یې هرګز شان د شکن نشته

چې لیده شي په جُبه خم د کاکل دی

که د څڼیو زیب دې نه دی خجل کړی

په خلوت د کوهي پټ ولې سنبل دی

ثمنیه زیور د څو ګلونو پیرې

چې کمین دې حساب کړی په چارګل دی

عشق دې هسې تل په ضد وي له قراره

لکه ذات د پښتانه نه د مغل دی

یار دې هسې په پارس د مینې زر کړ

ګویا لون له ده وړی هر یاول دی

په خوږه ژبه دې زړونه ربوده کړل

په دا کار دې سحر وروستو د بابل دی

تا ویشتلی فریاد کله په رضا کا

محبت یې بیا په زړه ایښی غلغل دی

هر ستم په مئین کړه چاره یې نشته

حکایت د غماز فهم کړه چغل دی

که تمیز د هجري نظم په معنو کړې

هر غزل یې په ریا رشک د بلبل دی