دریغه دریغه بیچاره عاشق ذباب وی

چې ګستاخ یې ناست د لبو په قند آب وی

دا دولت که موجود نه هم غنیمت وه

که یې تل په دربار پروت لکه کلاب وی

ځير کاته به یې ښایست و ته ممکن وو

کشکې نور یې د مخ مهر یا مهتاب وی

دا بازار به یې د نور په جهان نه وه

په اورو که همېش پټ مخ د افتاب وی

د یار مخ به هله سم وه له خورشیده

که یې نور د ښایست منع په نقاب وی

چا به مښک عنبر هرګز ورته و نه وې

که د څڼو رنګ یې شین لکه سحاب وی

د هجران غم به دا هومره شوخي نه کړ

که موجود راته ګهې چنګ و رباب وی

که ژړا مې په انداز د زړه د سوز وی

یوه سترګه سیند د ګنګ بله چناب وی

د هجري خوښي که کړې د دوران دور

د دنیا کور یې دایم د یار جناب وی