پسران د ادم واړه غریبان دي

وارد شوي په دا دشته د فغان دي

نواله یې د ارام تناول نه کړه

سرګشته دایم په دور د اسمان دي

حقیقت یې ماشبه په حال د ګوی دی

د فلک دورونه تل لکه چوګان دي

د قرار ساعت و نه وینې په سترګو

په هر لور چې یې نصیب پسې روان دي

کیفیت یې د احوال پوشیده نه دی

په دوه ملکه سرګشته مسافران دي

چې په مخ د زمکې شته زنده یې بولي

هغه تېر تر زمکې لاندې مردکان دي

پرون راغله برهنه برهنه لاړل

نن همه د تورو خاورو په زندان دي

یو یې نه وړ څه حاصل له مال و ملکه

د دنیا په غرور واړه پشېمان دي

دا وګړي چې میلمه دي په جهان کې

تن په تن په لمبو سوي د هجران دي

هیڅ بشر به هسې نه وي مور زوولی

چې یې نه په زړه داغونه د ارمان دي

قباحت یې د حال ډېر بیان یې نشي

واړه غم لره زوولي ادمیان دي

چې احوال په دا منوال د جهانیو!

هر چې فخر په دنیا کا غافلان دي

د جهان چارې سراب وفا یې نشته

په سراب عبث غلط لکه عطشان دي

هجري عمر و دولت باد بقا یې نشته

ناز هغه کاندي په دا چې کودکان دي