اشرف خان هجري
چاپیره زلفینې دام مخ دې ګلزار شه
ما ګلونو ته کتل زړه ګرفتار شه
کافوري ګلونه اوزوول له غیبه
تا چې ښاخ د مښک د قهر که بهار شه
ته د ناز رفتار کوې په چمن ګرځې
په ادب منګلې وا درته چنار شه
ګل کینه د همرنګۍ وکړه دلبرې
چې دې شم لره اغست په کف دې خار شه
ائینه دې روبرو همه ګلزار کړه
مخ دې ګل ثاني د ګل ترې نمودار شه
د سرو زرو خوشبويي له اصله نه وه
تر صندل بوی د اخلی چندڼ هار شه
سره لعلونه د حجاب په ملغلرو
ګوره مینه دې په سر پرې ګهربار شه
نازک وچولی دې چین وینم ملوکې
په جبین دې ګوندې وزن د خال بار شه
ستا د مخ په لمبه زه محبت وسوم
تکبر دې بولاق کړو ځکه په نار شه
زما منع ستا له لوره ده مشکله
منصور کړه یوه خبره څو په دار شه
راشه څه خو د خټک له حاله زده کړه
چې بې تا عمر یې څرنګه دشوار شه