چمن شنې جامې په بر د هر پسر کا

لون لون دستارونه ور پسر کا

دا اودی زنبق پسر کا ململونه

د سوسن په کله جوړ اودی معفر کا

د لالا په لاس پياله ورکړه د میو

د هوس داریه پکف د نیلوفر کا

مکلل افسر د تاج په هامه کېږدي

کروفر یې شرمنده شانه پسر کا

لوی هلک د چمن واړه رنګینه دی

لا ښیوه په زرو کا شمله ګلمر کا

صد زبان مګر د ګلو ښه طغیان دی

چې قبا یې مرمری څهره د زر کا

په جلوه د ګلو مړه زمکه تازه شي

کل عالم یې له نوروزه کروفر کا

بضاعت یې هسې بریښي له زینته

چې رونق یې د لباس خیره اختر کا

د ضیا تیغه یې سر په فلک کېږدی

د هر ګل روشني ګل شغله د لمر کا

همه شاخ د ونو سپین په شګوفه شه

وله هر ورق تیره لکه خنجر کا

د قدرت عطار یې تن هسې فخور که

چې برتو یې د چمن خاورې عنبر کا

په دیدن یې د هر چا کره نشاط وي

مګر غم شي په سِپهر چې اختر کا

له عذارو یې ګونه د ریاض څه شی

لکه شین مینا په نس د زر دختر کا

له ازله د جمال زیور قسمت شه

د خپل مخ په حسن کبر هر دلبر کا

د میرې غاړه نازیږي په اوږیو

بډه خان فخر په ګل د پیغمبر کا

رابیلی چنبه کهنه د ریاضونو

مستې جونه خیال د زرو په زیور کا

کړمار غر یې په حسن د ګلرنګو

نولکی ایلم دماغ په صنوبر کا

میرکلان د خان په اسم مفتخر شه

د ښه مخ غوندې په لوټ کبر خیبر کا

سر یې ځکه مساوا که د فلکه

د رندانو ځای په توره لواغر کا

که دا شعر عنادل واوري په غوږو

په یقین به مې استاذ بلکېپدر کا

د ځيګر وینو یې جوش وکړه له سترګو

د هجري سترګې سپیرې په موج یې تر کا