میرزا حنان بارکزی
شمعې وې عجب
ولاړه له ما و څه ته
دا شيرين
آشنا زما چې ډېر جهته
دغه يار زما
معنی زه یې صورت وم
اوس بې ياره
لکه تش بکس د پهته
دا زما وداني
تل د ده په ذات وه
زه یې ښهر ښایسته
وم دی مې مهته
د خپل يار
صفت په کومه ژبه وايم
چې تر واړو
خوږو و خوږ دی نوم یې شهته
زه مدام د
يار په وصل قيمتي وم
د آشنا په
پېوستون زما فهته
د هجران له
درده او راباندې بل شه
په فراق کې
مجال نه لرم دکهته
سوزنده ډيوه
زما په سربليږي
چې پر تاو یې
ويلی کېږم بيت بهته
له هستېيه د
فناپه قدم درومي
دا وجود توره
تياره د ځان کهته
نه فرياد ياد
کړم په رستور د مظلومانو
نه ښېوه د
خپل هنر کړم په داسهته
د اور پښتي
په دود نه حغلم رڼا ته
نه د تاو په
هېبت تښتمه له دهته
ای مېرزا په
حقيقت پوښتنه وکړه
چې له کومه
ملکه تله شي چرته رهته