میرزا حنان بارکزی
نن مې وليده
ولاړه محبوبه پسو باري کا
په اخلاص یې
خسر جوړ که اوس د جنګ ته تياري کا
يو عجب یې
سپين جمال دی پرې یې دام د زلفويښ
خال یې لونه
لونه زېب کا پسو ډېره مکاري کا
دوه وورځې
تکې تورې پرې د پاسه وسمه کړی
وي نرۍ لکه
اوږمېيه کرشمې يې د لبري کا
دواړه سترګې
يې ډيوې کړی دغه کسي يې څووونه
اوباڼه يې
ناوکي کړه پرې ګوزار په بهوري کا
بيا یې نته
کړه په پوزه ترې پر پوتې زنځيرونه
لکه شسته د ماهيانو
اوس د زړو ګرفتاري کا
دواړه لب یې
کټوري ګړ غاښ یط دردي ګوښې ګوښې
يو یې چاه د
زنخدان دی بيا په ژبه رهبر دي کا
چې د شاه په
زندان کېښوت هېڅ علاح یې پاتونه شه
که مجنون دی
چاڅه کړی هره چار په هوښياري کا
څه عجب یې
سپينې ګوتې پرې د پاسه سره نوکونه
او پلوپه مخ
نيولی په کاته کې طراري کا
محبوبه د
زړونو ښکارکا نن را ووته له کوره
پر وحشي چې
ګوزار وشي تروبه څشکل قراري کا
هر غل غلا په
توره شپه کړی چې دا پلاره دار اوده وي
له هيچا یې
ويره نشي شهالوټ په بېداري کا
د مېرزا زړه یې
تالاکه له ازاره نه ويږيږي
لا بتره یې
سزا ده چې له شاه سره ياري کا