میرزا حنان بارکزی
چې امېد په
دروغژنه مکاره کا
په دا هيڅ
هنر به هر څوک انګاره کا
د نادانو ناداني
تر فهم د عقل
چې په سخت
اهاړ واو رومناره کا
وداني یې
مشقت پرې زهيريږي
وېراني یې
نوی غم پرې دوباره کا
هر سړی چې له
دنيا و فایي غواړي
بې عقلي به یې
ډېر غمونه اجاره کا
سعد و خس په
کرده پورې تړلي
کم دليل د
چار قياس په ستاره کا
زه عجب يم
دغه هسې رنګ عالم ته
چې امېد یې د
حباب په نواره کا
يوه روځ به
درياب موج وهي پربله
په تعجيل به
د حباب جامه پاره کا
سالکان چې دا
روانې اوبه ګوري
په دا تله کې
د خپل عمر ننداره کا
مسافر به له
خواږه خوبه بېدار شي
چې سحر جوس د
تلو په وخت ناره کا
دا ناياني د
خپل مطلب په طلب کوږي
حپوانان
زېرمه دنما ستې د چاره کا
ذاکران چې د
غفلت له خوبه ويښ شو
(روي) د نفس
و چلېده ته نظاره کا
د فقير خوښي
له سازه له کتابه
امراء به یې
په توغ په نغاره کا
هغه ملک به
له خلله نه خلاصيږي
چې لښکر یې
لوامه او اماره کا
که اشنا د نا
آشنا خبرې نغوږي
اشنايان به
خپلې چارې آواره کا
چې فرمان د
زور ور ورباندې وشي
د مېرزا قوت
له کومه څه چاره کا