میرزا حنان بارکزی
ش شها و تا قرينه
بې پروا ده
نازنينه
و هر چا ده
رسېدلې
ته يې نه
وينې دوبينه
خزانه دې په
خپل کور کې
دروېزه کړې
خو شه چينه
نه دارو د
زړګي غواړي
نه پروا لرې
له دينه
د سلېمان قوت
دې نشته
څه حاصل دې
له نګينه
چې دې مدحه
په دروغ کا
قتلوي دې بې
سکينه
خدای وېزار
له خرقه پوشه
د زړه بون یې
له آستينه
برګزيد ته
پېدا شوی
اې پرخپل
ګمان کمينه
د ګمان لښکر
به مات که
که خبر شې له
يقينه
اسرا فيل چې
برغو پوکه
بيا یې حد
ترار بعينه
چې مېرزا
ګمان فاني که
حشر ګاه یې
له مسکينه