سوسني څادر په سر قمیص دې سور ک

پرې دې جوړ د زرکشۍ ګل و تبور ک

بل مطلب دې په زړه نه دی در پوهېږم

زما سوو لره دې روغ د غم تنور ک

تورو چشمو دې بیا نوې فتنه وکړه

په نګاه یې د زړه ملک همه فتور ک

د مخ خال دې یزیدا زه بل حسین یم

هر نفس یې په ما راز لکه عاشور ک

په پلو به نور د مخ نهفته نه کړي

مهر کله په پړوني چا مستور ک

تورو زلفو دې داخل کړم په څوکیانو

هغه یار چې په دولت یې تل غرور ک

لرې مشه دو شاله ستا له عذارو

زما تن یې اور سکاره لکه د طور ک

د ښایست ژغ مې له اصله وه خټکه!

لا دې نظم په ساري جهان مشهور ک

لکه ته مې شمار د حسن کړې په نظم

قیس کله هسې حال د یار مذکور ک

که هر څو په ائینه کې مخ خپل ګورم

حال یې تا په نظم ښه راته ظهور ک

چې دایم یې زما منع کړه له تا نه

په غضب مې سګ غماز له دره دور ک

ډېر صفت چې مې تل تل کوي له مخه 

واخله مخ مې په صله درته حضور ک

ستا خاطر به نور په هیڅ منور نشي

په انعام مې د بوسې ځکه مسرور ک

هجری ډېر دي شاعران په زمانه کې

ما خو ستا شعر په واړو کې منظور ک