په جبین دې تیر و بیر د غم اوربل ک

د زینت لمبې یې هر چیرې اور بل ک

مهر و ماه زهره مریخ مشرتي واړه

په ګڼهه کې دې موجود تیر د هیکل ک

د مخ در دې همه زیب په خپل مکان کا

تر مخ پاسه دې سیس پول لکه زحل ک

که په لوټ د واړو زړونو خبر نه یې

سور یاقوت دې له موتیو ولې مل ک

د خوبۍ په ملک هاله شوې مشهوره

چې مې نوم په عاشقۍ خلقو مثل ک

د رښتینو له قطاره دې خارج شم

که هیڅ شی مې د جهان تر تا اول ک

ستا بدل لکه ځان نشته بې بدل یې

عزیز ځان کله هیچا په څه بدل ک

نهایت ارمان به ستا د وصال یوسم

که تر مخ دې مخ پخوا شکاره اجل ک

عشق به کله ستا زما له زړه بدر شي

چې خمیر مې د طینت خدای په ازل ک

په دربار دې ستا هغه رښتینې ګرځي

چې تر شا یې سر و مال ملک وزلل ک

خوی یې ولې له لبانو مخالف شه

هغه خوږ ذاتی عسل وایه حنطل ک

نرګس تل کبر کاوه په زیب د چشمو

ښه چې نو یې د بڼو په ناوک تل ک

خوب به څه بې یاره کړم چې هجر و غم یې

په کټمل له ما سره ځان یې کټمل ک

په دیدن یې اولاتر هغه ښاد کړه

چې ژغ وشي خټک مرګ له یاره بیل ک