چې خوږ عمر یې زما په نامه باد ک

هغه مخ راته خاطر په دکن یاد ک

نیمې شپې مې هسې ژغ وکه له درده

چې ویده خلق مې ویښ هغه فریاد ک

هزار لارې مې ژړا ړکې په مخ روغې

په دا فن مې تن مجنون غوندې استاذ ک

څو یې زه په غم د هجر پایمال کړم

فلک کله هومره جور په فرهاد ک

چې لشکر د هجر نه دی لا مات کړی

زړه مې ګوره چې قضا لکه فولاد ک

د یار نوم به مې په څه وظیفه نه وي

چې عشق دا سبق زما د زړه مراد ک

د وصال مخ به لا کله راپیدا کا

په امید مې همه عمر بې سواد ک

تر ساعت پخوا څوک نه رسي مطلب ته

د هر کار یې مقرر وخت و معیاد ک

هجري څشکل ژړا نه کاندي واعظه

چې له یاره نصیب لرې په هېواد ک