د بهار په ګلو سیل مسته شا کا

نوی داغ به د مین په جیګر بیا کا

عاشقان یې همیشه لري زخمونه

ناوکی باڼه یې ګوره څه وغا کا

تورې سترګې یې عادت لري د ترکو

بیګانه مې د زړه کور همه تالا کا

په هر لور یې د زینت همسری نشته

چې د خیال مخ یې څرګند کله قفا کا

مرغلرې یې په لعلو کې مخزون وی

شهریار به هسې ګنج چیرې پیدا کا

د شبنم غوټۍ په ګل دي اویزاندې

که دُر یې په غوږونو کې برېښنا کا

سجنجل چې یې د مخ برابر کړه

صیقلی یې په مالش ځکه سزا کا

باد یې بوی د زلف تیر کا په ریاض کې

د چمن دلبرې خوله په دعا وا کا

د اسباب حسن اوږمۍ څخه یې نشته

څوک چې بد وايي و مخ ته یې خطا کا

د نکریزو رنګ یې کله وي په لاسو

په پنجو د شیدا وینې مصفا کا

تورې خاورې یې د در زما دارو دي

د دیدو علاج مې کله توتیا کا

په وصال به د روهی خاطر قرار شي

بیلتانه په زړه ویشتلی دی غوغا کا