چې فروغ لري د مخ لکه چراغ

ګنجایش دې که په خلق کا دماغ

ساقي غم د هجر ډېره دلیري کا

پیا پې راکړه د مُلو څو ایاغ

خوږو لبو به یې قصد د وژلو نه کا

که یې نه وی مصاحب له څنګه زاغ

د هجران مټو دې زور راباندې وکړ

وسیله مې د تسکین کړه راغ و باغ

د دین شوق دې لا راباندې زور شو

له مثاله دې خالي وه باغ و راغ

په دا زیري به دوه کسي ترې فدا کړم

که د یار د وصل څوک راکه سُراغ

نور به فخر په ظهور د داغ و نه کا

حقیقت که مې لاله وار وي د داغ

حادثه یې کیف ظاهر کا د یارانو

نیک و بد د زرو وکاندي سُولاغ

د معصود د ناوې زلفې که په لاس وي

غم به ونیوه هجري ځای د فراغ

یادونه: د دغه غزل د مطلع دویمه مصره په حاشیه داسې هم لیکل شوې ده: (ځای لري که په عالم کاندې دماغ)