یار ته ځکه ما په مینه که خپل سر پېش

چې یې وینم دُر د حسن تر قمر پېش

قمر څه چې یې سیالي کاندي له مخه

چې یې خلق نور د مخ ګڼي تر لمر پېش

نهایت د عشق د لارې مونده نشي

و هیچا ته هر ګز مه شه دا سفر پېش

شیرین عمر مې قضا که په هجران کې

رنګ مې ځکه په زردۍ شه تر ګل لمر پېش

د هجران غم به دا هومره شوخي نه کا

که یو ځل شي په خټک د بخت اختر پېش

هسې درد به هر ګز پېش و چا ته نه وي

چې د یار یاد یې و ما ته کا سحر پېش

په ویښو دیدن محال سحر ویده کړم

وایم ګوندې شي په خوب هغه دلبر پېش

ګلرخان په رنګ و ذات التفات نه کا

چې په لپور ورته نکړې سیم و زر پېش

دا عذاب چې نن هجري ته هجر پېش کړ

په دوزخ کې مګر هم شي په کافر پېش