چې یې ساز کړو په عذارو تور معاذ

بې رخصته مې زړه وکړو اهتذاذ

ده هوس د کتو کړو په لومه ونښت

دایم ځکه یم په در د یار ملاذ

ما یې خوند د لبو یاد که په ناباتو

دل وې څه دې د دې کاڼو استلذاذ

د ارزو اظهار مې که عتاب یې وکړ

بد ویل یې بامزه وو لا تر فاذ

که مې قصد د وژلو کړې پوښتنه څه ده؟

په عاشق د معشوق امر دی نفاذ

نه مې بل طرف پکار نه به روان شم

ستا جناب زما وطن دی هم لیاذ

وفا نشته په وعده د ګلرخانو

دا دولت بختور مومي ولې شاذ

د خټک مرتبه لویه ده تر بازو

خو و تا ته بې وقار شه لکه خاذ

چې پروا دې په ژړا د هجري نشي

زړه دې سخت ګڼم دلبره تر فولاد