چې زري اودنې په سر کمیس سالو کا

په هر زړه چې عقل مومي کور یې لُو کا

د زلفینو شان یې هسې شه له باده

لکه بوی په ډېر مښلو کشمالو کا

لطافت یې د نامه ګوره چې یاد شي

تر شکرو لا شیرین هغه تالو کا

په عارض یې د خال زیب تر هغه ډېر دی

څو جلوه په ګل د نار بورا کالو کا

کوم لذت به یې سیالي کا له شفتو

چې خوبي یې بېهوده قند و آلو کا

سحرګر اوربل یې ګورئ زمانیو

په خزان شګوفه وا د شفتالو کا

د عشق لار به هیڅ پاخه تر سهله نه وي

مګر خام یې تصور کور د خالو کا

د جهان په باغ چې ګل فلک یې مروړي

په مکان یې تربیت د سنبالو کا

زه هجري په دا هنر غمونو زوړ کړم

د وطن عیش به بهرام و میرمالو کا