هر ساعت یې خاطر نوی نوی خیال کا

بېهوده په تشه طمعه ځان خوشحال کا

کله زار کا د هجران له کشمکشه

ګهې یاد په افرین ورد وصال کا

کله وایي ډېر دولت حشم شوکت دی

بیا زر کله اغازه کار د زوال کا

کله وایي درویشي د مقصود لار ده

لایعقل دی هر چې مینه په اقبال کا

لکه تش په جهان راغی تش به درومي

که څوک خپل په ډبر حرص د جهان مال کا

ګاه د ښو دلبرو شوق پرې غالب شي

د دیدن ارزو پیدا د خط و خال کا

ګاه یې سیر د ګلزار ګریبان نیسي

هر نفس لکه هلک سړي ته سوال کا

هم په دا خامو فکرونو زړه اخته دی

څو د مرګ صیاد یې لاندې تر مجال کا

هغه مرغ چې په هوا مهې په سیند وي

نهایت دواړه فنا وار د اجال کا

چې باور دې یو نفس په حیات نشته

تف په پوهه د هغو چې طمعه کال کا

د ګردون د وریو هسې بازیګر دی

چې په یو زمان بدل د جهان حال کا

اې هجري هغه نادان د جهان مه شه

چې دنیا یې فریفته په خپل جمال کا