چې دلبره په عاشق مهرباني کا

کام روا یې په دیدن له اماني کا

د کنار بې غمه پس لره نمانځه شي

جوړه لب یې له اوله مهماني کا

نورې جونه یې خادمې شاه صاحبه

په سریر د حسن ناسته سلطاني کا

په څو رنګه یې کېدی حنا په لاسو

شومه په هنر ځان لکه ماني کا

د زلفینو شم یې باد په سحر یوسي

په زمن په زار د مښکو ارزاني کا

که وېښته د زلفو بیعه کا لکونه

هسې نه چې په چا جور کسراني کا

د دنیا دولت یې بیه د موی نه دی

په عاشق له ډېره مهره اساني کا

چې سنګار د حسن وکه څه عجب دی

که ملک یې و دیدن ته حیراني کا

چا یې مخ په خپلو سترګو روبرو که

چې په رب یې ویل نه دې سبحاني کا

لا به اور د حسن بل کا په ملکونو

که بیسر په ځای د نتې مکاني کا

چې یې مله د حسن غواړم له فکرته

زړه مې زر له تنه غږ لَنْ تَرانّي کا

چې د حسن تاج یې خپل ملامت نشته

که هجري پسې بدن قیسِ ثاني کا