تورې سترګې یې بیا څه ګوره بدعت کا

زړه یې وڅکاوه له ما د ځان همت کا

که په دا اکتفا وکا دین راپریږدي

زه هزار ځله راضي یم مروت کا

وايي هان بوسه اخله خو چې ورشم

بیا مې منعه د ابرو په اشارت کا

د اشنا جفا مې ولیده په سترګو

وفادار په دا روغ کله هسې ست کا

د عشق غم یې له همه عیشه جدا کړم

لا مې هم په حال رقت نه شفقت کا

که له جوره یې ناله کړم راته لاندې

د ابجد تر لام و باء دُرو شفقت کا

چې ښایست و ته یې ګورم څه عجب دی

که د شاه لوڼه یې مینه د خدمت کا

دا وینا چې عقل واورېده ویل یې

لوڼه څه دي د خسرو چې دا جرأت کا

چې سنګار د حسن وکا باور وکړه

نوکرۍ ته یې حورا د ارم نیت کا

په خاطر مې عشق د جیش ډېره وکړه

اوس د صبر و عقل زېرمه دې رخصت کا

که یې بد وځي تر خوله کبر یې ګوره

د هجري په ځان توده بار د منت کا