غزل شماره 1: دا دې اعزاز دی چې یې موږ له لطافته لرو

غزل شماره 2: د زنګي خال رڼا یې وینم مګر تن نه لري

غزل شماره 3: هر محفل د تغزل کې غزاله وم

غزل شماره 4: ستا د فطرت د محبت وه پکې خپوره رڼا

غزل شماره 5: ذوق ته مو، د خپلې مینې جام راواړوه

غزل شماره 6: چې د ژوند شته نو د هر څه انتها شته

غزل شماره 7: د وصال لوظ دې لوی د سکینه شي

غزل شماره 8: د شهرنو د زېب زوال دی حسن دارې لاړې

غزل شماره 9: لاړې اخر هم د نسترن لاندې ویده شولې

غزل شماره 10: مخ په هجر چې مې ستا فطرت کې تګ دی

غزل شماره 11: روغ، بیمار لفظونه په شربت د صراحیو دي

غزل شماره 12: زما رونق به د وخت سترګو کې جلوې شي اخر

غزل شماره 13: پورته شي شاعر د زړه کعبې ته، جمالي کوي

غزل شماره 14: د هجر شوق په سر اخیستی دېوانه شو ژوندون

غزل شماره 15: له دریاب مه پوښتئ دا کس په کرانه کې ورک دی

غزل شماره 16: ختمې چې مو شمعې د خمار شي له محفله ځو

غزل شماره 17: دا افشا افشا ډيوې خلک دروغ دي

غزل شماره 18: لکه مار په څخېدو درنه عرق ځي

غزل شماره 19: عمر ځي خو په وسعت مې ارتقا ږدي

غزل شماره 20: مګر چا ته به سازېږي د چا تخت دی

غزل شماره 21: زه نی نواز ښه یم خو دا سوز په شپېلۍ نه راځي

غزل شماره 22: دا ازاري زړه به درد په کوم یو کمین واړوي!

غزل شماره 23: د امید سایه دې کور ته د سپېرو ځي

غزل شماره 24: د ښکلیو سترګو مهربانو تور په موږ اړوي

غزل شماره 25: یو نظر چې په ما واړوي هجوم شي

غزل شماره 26: فلکتازه چې له نازه قدم ورو وړي

غزل شماره 27: مسته شوې مې د عشق سرینده نه ده

غزل شماره 28: د دیدن تر مخ بندونه چېرته یوسم؟

غزل شماره 29: دا څه وخت یمه ارام زړه مې خالي دی

غزل شماره 30: سپینو زلفو کې دې یو عمر قیصې دي

غزل شماره 31: دلته نکهت دی په دې مخ چې خاموشي پرته ده

غزل شماره 32: نشته په شیراز په هند، دلبرې څوک

غزل شماره 33: چا ویل چې نجونې د کابل مغرورې شوې دي!

غزل شماره 34: ټول فطرت مې انتظار نیولی دی

غزل شماره 35: ما کړه خلاص د تظاهر له مصیبته

غزل شماره 36: ستا له تورو سترګو جار شم، دا دې زما وي

غزل شماره 37: هغه مست په خاموشۍ باندې عادت شو

غزل شماره 38: اول مخ شوو بیا میین بیا نظاره شوو

غزل شماره 39: د فن رندانو ته د میو په رقم رسېږم

غزل شماره 40: ستوری یم، ورځ کې نه یم، لمر یمه ماښام کې نه یم

غزل شماره 41: عشقه! له مجنونو یې هېر شوی، صحرا وچه ده

غزل شماره 42: د تسنیم غوندې به تل شې لا درکه

غزل شماره 43: مرګ مې امید شو په وحشي عذاب کې ژوند کومه

غزل شماره 44: غزل مې داسې پیمانې له راوړه

غزل شماره 45: اندېښنې دي د روزګار تر ما چاپېرې

غزل شماره 46: زړه! د ژوند په جنګ لتاړ یې

غزل شماره 47: مستغني مې شي وطن پاس یې عَلم شي

غزل شماره 48: په نظر مې په شېبو کې تېرې شپې کړې

غزل شماره 49: یخې اوبه یم خو د خپل فطرت پیاله کې زوړ شوم

غزل شماره 50: نه ارام شته نه خوبونه

غزل شماره 51: زه نایب یم د منصور، عشق مې داعیه ده

غزل شماره 52: لا دې زړه کې سپېر حسد د بیابان دی

غزل شماره 53: د مینې یو فامیل دی له ګلونو سره مخ یم