غزل شماره 1: څه مې د خوړ زړه درزا څه مې د زخمونو څړیکې

غزل شماره 2: د درد په دار مې د کاکل خبرې هېرې نه دي

غزل شماره 3: زه د خزانه بلد زه د پسرلو خبر یم

غزل شماره 4: هغه زما د زړه دنیا کې اوسي

غزل شماره 5: ستا د جبین د تماشو نه لوګی

غزل شماره 6: په فطرت کې مې مستي ده اضطراب دی

غزل شماره 7: د ژوند خواږه، د درد عذاب غواړمه

غزل شماره 8: که ستا په سترګو کې د حسن د ځوانۍ نشه ده

غزل شماره 9: که ګلستان او که صحرا لټوم

غزل شماره 10: ستا مړوندونو ته مې لاس نه رسي

غزل شماره 11: نه مې ساقي، نه مي شراب یادېږي

غزل شماره 12: چې احساس د نازنینو پرې آباد شو

غزل شماره 13: څه د جانان څه د سپرلي د ښکلي خیال په خوږو

غزل شماره 14: د ګل ځواني د ګلبدن ځولۍ کې نه ځایېږي

غزل شماره 15: زیری د حسن د سپرلي ورکوه

غزل شماره 16: بیګا مې بیا په هغو سترګو لګېدلي نظر

غزل شماره 17: چې په زړه مې ستا د حسن پسرلي شي

غزل شماره 18: شوخي چې ستا په اننګو کې نه وه

غزل شماره 19: په زړه مې د نازونو انګارونه ږدي او ځي

غزل شماره 20: د جانانه غېږو خوبونه غواړم

غزل شماره 21: آزادي ده، آزادي ده، آزادي ده

غزل شماره 22: په ګلستان کې اسویلي دېره دي

غزل شماره 23: د ژوند په سیمه به ګلزار ورېږي

غزل شماره 24: چې د حسن د سپرلو موسم قریب شي

غزل شماره 25: په خوبونو مې د چا زلفې خورې شوې

غزل شماره 26: د انتظار د دار په سر ژوندي یو

غزل شماره 27: په ګل سوکړه ده ګلبدنو ته حالات ښه نه دي

غزل شماره 28: مستي چې پکې نه وي محبت چې پکې نه وي

غزل شماره 29: د سحرونو دنیا لرې نه ده

غزل شماره 30: لکه ګل په خپلو وینو کې موسکی شوم

غزل شماره 31: د سپرلي د پېرزونو امتیاز دی

غزل شماره 32: چې نظر مې د تیارو په تت آئین شي

غزل شماره 33: علامه د سپرلي زیری د سحر دی

غزل شماره 34: حسن دې ژوندې وي نور څه نه غواړم

غزل شماره 35: د یار د کلي د کوڅو خبرې نوري دي اوس

غزل شماره 36: زموږ د لاسو یې جامونه مات کړه

غزل شماره 37: ستا جانانه سترګې مې ښه پېژندې

غزل شماره 38: شپه په وتو شوه ډېوه مړه شوه اوس دې نه راځي څوک

غزل شماره 39: د جانان نه د جنون د سترګو نور شته

غزل شماره 40: د درد و غم د بې وسۍ د الجنونو غشي

غزل شماره 41: د انتظار د شوګیرې دنیا کې ژوند تېروم

غزل شماره 42: هم له جنونه لرې هم له خپل جانانه لرې

غزل شماره 43: د ګل د شونډو د جانان د اننګو قیصه ده

غزل شماره 44: څوک مې د جام ملګري څوک مې د غزل ملګري

غزل شماره 45: چې بې لارې مې قدم بې زړه جنون دی

غزل شماره 46: د شوګیر په تار کې پیرم د جانان د غم ګلونه

غزل شماره 47: دا وفا د کوم وطن ده، دا ښایست د کوم تهذیب دی

غزل شماره 48: ستا د نظر د پلوشو په سیوري ژوند تېروم

غزل شماره 49: تا چې زما د حال خبر و نه وې

غزل شماره 50: د ګلانو ښکالو اورم د وږمو ګنګوسې اورم

غزل شماره 51: د ایلم د زړه درزا ده، د باګرام د مخ آئین دی

غزل شماره 52: یوه ساده غوندې جینۍ ده یوه شډله پښتنه ده

غزل شماره 53: نه مې موضوع فرسوده نه مې نظریات فرسوده

غزل شماره 54: څه د ایلم ګلونه څه د تاترې ګلونه

غزل شماره 55: د یقين کور بيخي میرات نه شو

غزل شماره 56: د ارمان ونې مې سمسورې نه کړې

غزل شماره 57: هغه مستي، هغه غورځنګ نه کوي

غزل شماره 58: کلی خبر دی څوک دې و نه ویني

غزل شماره 59: وریځې راوله باران راوله

غزل شماره 60: نه په دعا، نه په هنر کيږي

غزل شماره 61: کله ګلاب کله لونګ راوړم

غزل شماره 62: سینګار د زړه د پرهرونو کوو

غزل شماره 63: د یار د کلي د کوڅې مازیګر

غزل شماره 64: د زړه له درده لېونی شوې که نه

غزل شماره 65: مړه دې و نه کاته ویده دې نه کړم

غزل شماره 66: که ستا په مخ ستا په کاکل نه ليکم

غزل شماره 67: ستوري یو، ډېوې یو، مشالونه یو

غزل شماره 68: نوی سبق نوی کتاب غواړي

غزل شماره 69: زړه به د مینې سمندر ګرځوو

غزل شماره 70: دردونه په سینو کې پرهرونه په سينو کې

غزل شماره 71: اوس يې د زړونو سوزېده زده کړه

غزل شماره 72: ستا په خورو زلفو کې شپه کوومه

غزل شماره 73: د یارانې لوظونه مه ماتوه

غزل شماره 74: زما وجود شوې زما ساه نه شوې

غزل شماره 75: خون به مې واخلي قاتلانې به شي

غزل شماره 76: څوک چې د مینې د منظره ووځي

غزل شماره 77: حسن چې ګلونه شي رنګونه شي

غزل شماره 78: د نازولي زړه مې ومنله

غزل شماره 79: شرابي سترګې ګلابي رنګونه

غزل شماره 80: د حسن په نشه کې ليونی مخې له راغی

غزل شماره 81: ما د ګلونو د رنګونو دلداري کړې

غزل شماره 82: ټولې دنیا ته مې د یو سړي صفت کړې دی

غزل شماره 83: بې کوره شي چې څوک په بې درکو پسې ګرځي

غزل شماره 84: په چمن کې که ګلونه که ازغي مري

غزل شماره 85: زما د زړه د خوږېدو رازونه مه لټوه

غزل شماره 86: د محبت رازونه پټ ساتمه

غزل شماره 87: د محبت د لېونو په ژبه نه پوهېږي

غزل شماره 88: د ښايستونو د سپرلي باد ته ګلونه کرو

غزل شماره 89: ستا لیونی یم انتظار مې کوه در به شمه

غزل شماره 90: چې ايمان مې په ښاېست دی چې یقین مې په سپرلي دی

غزل شماره 91: خپل پرهرونه کړل ډېوې خلکو